 |
Στίχοι: Θανάσης Βούτσινος
Μουσική: Ποίμης Πέτρου
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Μέτρησα τις εποχές τώρα σωστά
μου `παν αλήθειες παλιές λόγια γνωστά
ποιος το σκοτάδι νικά
το νιωσα έστω κι αργά.
Πόσες βροχές πόσοι χειμώνες
τις νύχτες μου ‘καναν αιώνες.
Και ‘μεναν οι σκέψεις μου μόνες
ο φόβος να τις κυβερνά.
Πόσες βροχές πόσοι χειμώνες
στα χρόνια μου γίναν θαμώνες.
Και ‘παιζαν ρυθμούς οι σταγόνες
η άνοιξη να μην ξυπνά.
Μέτρησα τις εποχές τώρα σωστά
μου `παν αλήθειες παλιές λόγια πικρά
για μια στιγμή που τολμά
και πίσω ποτέ δεν κοιτά.
Πόσες βροχές πόσοι χειμώνες
τις νύχτες μου ‘καναν αιώνες.
Και ‘μεναν οι σκέψεις μου μόνες
ο φόβος να τις κυβερνά.
Πόσες βροχές πόσοι χειμώνες
στα χρόνια μου γίναν θαμώνες.
Και ‘παιζαν ρυθμούς οι σταγόνες
η άνοιξη να μην ξυπνά.
Να να να να να να να να
Πόσες βροχές πόσοι χειμώνες
στα χρόνια μου γίναν θαμώνες.
Και ‘παιζαν ρυθμούς οι σταγόνες
η άνοιξη να μην ξυπνά.
|  |
Tекст: Thanasis Voutsinos
Mузика: Poimis Petrou
Прва представа: Mihalis Hatziyiannis
Пребројах сада пажљиво годишња доба,
Рекоше ми старе истине, познате речи,
Ко је победио мрак,
Осетих макар и са закашњењем.
Колико киша, колико зима,
Моје ноћи учинише вековима,
И остадоше мисли моје саме,
Страхом управљане.
Колико киша, колико зима,
Годинама ми беху редовни гости.
А капи (кише) даваше ритам,
Пролеће да се не пробуди.
Пребројах сада пажљиво годишња доба,
Рекоше ми старе истине, горке речи,
О трену који има смелости,
И никада не гледа назад.
Колико киша, колико зима,
Моје ноћи учинише вековима.
И остадоше мисли моје саме,
Страхом управљане.
Колико киша, колико зима,
Годинама ми беху редовни гости.
А капи (кише) даваше ритам,
Да се пролеће не пробуди.
На, на, на...
Колико киша, колико зима,
Годинама ми беху редовни гости.
А капи (кише) даваше ритам,
Да се пролеће не пробуди.
| |
