 |
Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ’ τα χείλια τα σφιγμένα
Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει
Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»
Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ’ αγαπώ»
το λέω ακόμα...
Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν’ τα μάτια τα κλαμένα
|  |
Versuri: Eleni Zioya
Muzică: Adonis Mitzelos
Prima de performanţă: Yiannis Kotsiras
Doar tăcere
Uite ce ne-a rămas,
De vreme ce totul este pierdut acum
Și acel „de ce”
Care s-a terminat undeva
În spatele buzelor încleștate.
Păcat că este târziu și nu am avut timp
De încă o îmbrățișare și un „scuze”.
Păcat că este târziu și am înțeles
Cum se termină o mare iubire.
Nimic. Nu mai există voce în gură.
Nu există nimic să-ți spun.
Azi, când trupul a devenit din nou pământ,
Azi, când încă caut să găsesc „de ce”-ul.
Ce cuvânt să-ți spun?
Nu găsesc nimic
De vreme ce „Te iubesc”-ul
Încă îl spun...
Cu brațele deschise vom preda
Visele noastre furate
Și dacă inima vrea să regretăm
O spun ochii plini de lacrimi.
| |
