 |
Στίχοι: Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Μουσική: Αμελοποίητα
Πρώτη εκτέλεση:
"Μέριασε, βράχε να διαβώ! το κύμα ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο
μέριασε, μες στα στήθη μου, που `σαν νεκρά και κρύα,
μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.
Αφρούς δεν έχω γι’ άρματα, κούφια βοή γι’αντάρα,
έχω ποτάμι αίματα, με θέριεψε η κατάρα
του κόσμου, που βαρέθηκε, του κόσμου, που `πε τώρα,
βράχε, θα πέσεις, έφθασεν η φοβερή σου ώρα!
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο
και σώγλυφα και σώπλενα τα πόδια δουλωμένο,
περήφανα μ’εκοίταζες και φώναζες του κόσμου
να ειδεί την καταφρόνεση, που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά κρυφά, εκεί που σ’εφιλούσα
μέρα και νύχτα σ’ έσκαφτα, τη σάρκα σου εδαγκούσα
και την πληγή που σ’ άνοιγα, το λάκκο πούθε κάμω
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ειδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,
τα θέμελά σου τα `φαγα, σ’έκαμα κουφολίθι.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ! Του δούλου το ποδάρι
θα σε πατήσει στο λαιμό... Εξύπνησα λιοντάρι"...
Ο βράχος εκοιμότουνε. Στην καταχνιά κρυμμένος,
αναίσθητος σου φαίνεται, νεκρός, σαβανωμένος.
Του φώτιζαν το μέτωπο, σχισμένο από ρυτίδες,
του φεγγαριού, που ’ταν χλωμό, μισόσβηστες αχτίδες.
Ολόγυρά του ονείρατα, κατάρες ανεμίζουν
και στον ανεμοστρόβιλο φαντάσματα αρμενίζουν
καθώς ανεμοδέρνουνε και φτεροθορυβούνε
τη δυσωδία του νεκρού τα όρνια αν μυριστούνε.
Το μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα
χίλιες φορές την άκουσεν ο βράχος στον αιθέρα
ν’ αντιβοά τρομαχτικά, χωρίς καν να ξυπνήσει
και σήμερ’ ανατρίχιασε, λες θα ψυχομαχήσει.
"Κύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις;
Ποιος είσαι συ και τόλμησες αντί να με δροσίζεις,
αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις
και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις,
εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ’αφρούς στεφανωμένο;
Όποιος κι αν είσαι μάθε το, εύκολα δεν πεθαίνω".
"Βράχε, με λεν Εκδίκηση. Μ’ επότισεν ο χρόνος
χολή και καταφρόνεση. Μ’ ανάθρεψεν ο πόνος.
Ήμουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κοίταξέ με,
έγινα θάλασσα πλατιά, πέσε προσκύνησέ με.
Εδώ μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις, δεν έχω φύκη,
σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη.
Ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του ’δη μου τ’ αχνάρια...
Μ’ έκαμες ξυλοκρέβατο... Με φόρτωσες κουφάρια...
Σε ξένους μ’έρριξες γιαλούς... Το ψυχομάχημά μου
το περιγέλασαν πολλοί και τα παθήματά μου
τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη,
καταποτήρας είμ’εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,
Γίγαντας στέκω μπρος σου!"
Ο βράχος εβουβάθηκε. Το κύμα στην ορμή του
εκαταπόντισε με μιας το κούφιο το κορμί του.
Χάνεται μες στην άβυσσο, τρίβεται, σβηέται, λιώνει,
σαν νάταν από χιόνι.
Επάνωθέ του εβόγγηξε για λίγο αγριεμένη
η θάλασσα κι εκλείστηκε. Τώρα δεν απομένει
στον τόπο που ’ταν το στοιχειό κανείς παρά το κύμα,
που παίζει γαλανόλευκο επάνω από το μνήμα.
|  |
Lyrics: Aristotelis Valaoritis
Musica: Amelopoiita
Prima esecuzione:
«Fa' luogo, roccia, ch'io passi!» imbaldanzita
l'onda torbida e cupa dice allo scoglio sottocosta.
Fa' luogo, dentro il mio petto che fu già freddo e morto
nero vento e scura tempesta han fatto il nido.
Spume non ho per armi, né sordo suono di burrasca,
un fiume di sangue ho, mi fa furiosa il maledire
della gente ormai stanca, della gente che ha detto,
scoglio cadrai, è giunta la tua tremenda ora!
Quando lenta arrivavo, umile e mansueta
e ti lambivo e come schiava i piedi ti lavavo,
superba mi guardavi e chiamavi il mondo
a vedere il disprezzo che pativa la mia spuma.
Ed io invece furtiva, mentre ti baciavo,
giorno e notte scavavo, mordevo le tue carni
e la ferita che ti aprivo, il solco che facevo
lo celavo di alghe, di sabbia lo coprivo.
Chìnati e guarda la tua radice in fondo al mare:
le tue basi ho corroso, ti ho reso un sasso vuoto.
Fa' luogo, roccia, ch'io passi! Il piede dello schiavo
ti schiaccerà il collo...Son desta e pari ad un leone!»
Lo scoglio dormiva. Nascosto nelle brume,
impassibile appare, morto, avvolto in un sudario.
Gli manda luce in fronte, solcata dalle rughe,
il fievole raggiar di una luna esangue,
sogni svolazzano intorno e anatemi
e veleggiano spettri nel vortice del vento,
come battono l'aria gli uccelli in suono d'ali
quando fiutino d'un morto il lezzo ingrato.
Il muggito dell'onda, la minaccia cruda
in rimbombo tremendo mille volte lo scoglio
nell'aria udito aveva senza destarsi,
ma rabbrividì allora e parve venir meno.
«Che vuoi, onda, da me e a che queste minacce?
Chi sei tu che t'avventi su me e non pensi a ristorarmi,
a rallegrarmi il sonno di tue canzoni,
a lavarmi i calcagni con le tue fresche acque,
ma davanti mi stai tremenda, cinta di spume?
Chiunque tu sia sappilo, non son facile a perire!»
«Scoglio, il mio nome è Vendetta. Mi ha intrisa il tempo
di bile e di corruccio. Fui alunna del dolore.
Ero un rivo di pianto un tempo, ma vedimi ora,
un vasto mare ora io sono, prostérnati ai miei piedi.
Qui dentro le mie viscere, lo vedi, non ho alga,
traggo una nube d'anime derelitte e di condanna.
Svegliati adesso, ti vogliono le orme del mio Ade...
Di me facesti una bara... di salme mi riempisti...
A sponde ignote fui sospinta da te...La mia agonia
la derisero in molti ed alle mie venture
veleno da lor venne in finta compassione.
Fa' luogo, roccia, ch'io passi, è trascorsa la bonaccia,
sono un vortice io, indomabile nemico,
come un gigante mi ergo a te in faccia!»
Restò muto lo scoglio. Nella sua furia l'onda
d'un tratto avvolse il suo corpo vuoto.
Si perde nell'abisso, si sgretola, si cancella,
si scioglie come neve al sole.
Sopra di lui mugghiò ancora un po', infuriato
il mare e si richiuse. Adesso non rimane,
lì dove fu il fantasma, eccetto l'onda, nulla
e sopra la tomba gioca l'onda bianca e azzurra.
| |
