 |
Στίχοι: Σταύρος Σταύρου
Μουσική: Ανδρέας Γεωργαλλής
Πρώτη εκτέλεση: Πέγκυ Ζήνα
Γραφείς με το νύχι μες στα χείλη μια σιωπή
και όπως λιώνουνε τα αστερία περπατά με στη βροχή
αχ και να `χα τρόπο με ένα δάκρυ να εννοώ
όλα αυτά που δεν μπορούσα με ένα γέλιο να σου πω.
Σαν ένοχα ταξίδια τα δικά μου μυστικά
τα άσπρα πέταλα μου λες και τα άσκησαν τα αγκάθια
σαν ένοχα ταξίδια και είναι θάλασσα η καρδιά
Θεέ μου πόσο ήλιο να χωρέσω μες στα σύννεφα.
Βαφείς με ένα κύμα τα σπασμένα σου φτερά
λες και χρονιά να πετάξεις σου ζητούσε η χαρά
αχ και να μπορούσα έτσι όπως γελάς
όλα αυτά που εγώ θυμάμαι να σε μάθω να ξεχνάς.
Σαν ένοχα ταξίδια τα δικά μου μυστικά
τα άσπρα πέταλα μου λες και τα άσκησαν τα αγκάθια
σαν ένοχα ταξίδια και είναι θάλασσα η καρδιά
Θεέ μου πόσο ήλιο να χωρέσω μες στα σύννεφα.
Και έτσι που χαϊδεύει στον λαιμό μου την πληγή
από τα δάχτυλα σου πίνω μια καινούργια μου σιωπή
αχ και να `χε τρόπο ένα χάδι να σου πει
όλα αυτά που εγώ φοβάμαι να τα ζήσω για ζωή.
|  |
Tекст: Stavros Stavrou
Mузика: Andreas Yioryallis
Прва представа: Peyky Zina
Iscrtavaš noktom po usnama tišinu
I dok se tope zvezde, šetamo po kiši
Ah, kad bih našla način da u jednu suzu stavim
Sve ono što nisam mogla jednim osmehom da ti kažem
Kao putovanja puna krivice su moje tajne
Moje bele latice kao da su pokidala koplja
Putovanja puna krivice, a srce je kao more
Bože, koliko Sunca da stavim među oblake?
Bojiš talasom svoja slomljena krila
Kao da ti je sreća godinama tražila da poletiš
Ah, kad bih mogla, tako kako se smeješ
Sve ono što ja pamtim, da te naučim da zaboraviš
Kao putovanja puna krivice su moje tajne
Moje bele latice kao da su pokidala koplja
Putovanja puna krivice, a srce je kao more
Bože, koliko Sunca da stavim među oblake?
I tako, dok mazi ranu na mom vratu
Iz tvojih prstiju pijem svoju novu tišinu
Ah, kad bi dodir našao način da ti kaže
Sve ono čega se ja plašim da proživim u životu, da proživim u životu
| |
