 |
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες
Πέφτουν απ’ τα μαύρα νέφη στάλες τση βροχής
και πληγώνουνε το σκούρο τζάμι τση ψυχής.
Πάνω στση καρδιάς τον τοίχο τρέχει το νερό
και ξεθάβει απ’ τον ασβέστη τον παλιό καιρό
Ήταν κείνο σαν και τούτο μαύρο δειλινό
πού `φυγε να πάει σ’ άλλον τόπο μακρινό
Κι έρχεται στη θύμησή μου που δακρύζαμε
τον παλιό σκοπό να πούμε σαν αρχίζαμε
Πάν’ οι μήνες, πάν’ τα χρόνια και γεράσαμε
δίχως όνειρα τη νιότη πως περάσαμε;
Δε με νοιάζει στο σκοτίδι πως εμπήκαμε
όσο πως το φως τση μέρας δε χαρήκαμε
Στα κλειστά τα παραθύρια τον παλιό σκοπό
ήρθ’ απόψε όπως πρώτα για να ξαναπώ.
Φύσ’ αγέρι, πήγαινέ τση το γλυκό σκοπό
και ψιθύρισέ τση ακόμη πως την αγαπώ
|  |
Tекст: Dimitris Apostolakis
Mузика: Dimitris Apostolakis
Прва представа: Hainides
Padaju iz crnih oblaka kapi kiše
i nanose bol mračnom staklu duše
niz zidove srca voda se sliva
i izvlači na površinu davno zakopana stara vremena
Bilo je to jedne tamne noći, kao ove
kada je krenula u daleki svet
i naviru mi sećanja kako smo suze lili
i onu staru pesmu pevušili
Prošli su meseci, prošle su godine, i mi smo ostarili
kako smo mladost bez snova proživeli?
Ne žalim što smo se u tamu uvukli
koliko žalim što u svetlosti dana nismo uživali
Našu sam staru pesmu zatvorenim prozorima
došao večeras, kao nekad, da otpevam
duvaj vetre, odnesi je do nje
i šapni joj da je volim još uvek
| |
