 |
Στίχοι: Στέλλα Καλαβίτη
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου
Μες στα προάστια περνούν βαριά λεωφορεία
κι όταν βραδιάζει χάνεται ο κόσμος στη βροχή.
Μες στις ταβέρνες τις μικρές και μες στη φασαρία
μ’ ένα κρασί μού ζήταγες να ζήσω τη ζωή.
Μέσα στης σκόνης τα γιαπιά και μες στα συνεργεία
δεν έχει γέλιο και χαρά, δεν έχει Κυριακή.
Και σε θυμάμαι στις στοές, εκεί στη Γερμανία
να χάνονται τα νιάτα μας, μακριά στην ξένη γη.
Στις λασπωμένες γειτονιές και στα χαλυβουργεία
με δάκρυ φεύγει η ζωή, στη βάρδια, στη φωτιά.
Και σε θυμάμαι δίπλα μου, εκεί στην εξορία
να μου μιλάς πως έρχεται καλύτερη γενιά.
|  |
Lyrics: Stella Kalaviti
Musica: Ilias Andriopoulos
Prima esecuzione: Sotiria Bellou
Nei sobborghi passano autobus carichi
e quando viene la sera la gente si perde nella pioggia.
Nelle piccole taverne e nella confusione
con un bicchiere di vino mi hai chiesto di vivere la vita
Nei cantieri polverosi e nelle squadre
non ci sono risate e gioia, non c'e' domenica.
E ti ricordo nei portici, la' in Germania
a perdere la nostra gioventu',lontano in terra straniera.
Nei quartieri fangosi e nelle acciaierie
la vita fugge con una lacrima, nei turni, nel fuoco.
E ti ricordo accanto a me, la' nell'esilio
che mi parli di una generazione migliore che viene.
| |
