 |
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής
Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα
Πώς να ξυπνώ χωρίς εσένα το πρωί
Χωρίς τα ρούχα σου τριγύρω πεταμένα
Και να ρωτάς τι να σου φτιάξω για φαΐ,
Να ψήνω αντί για δυο καφέδες ένα
Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα.
Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.
Έχω βδομάδες να σκουπίσω την βεράντα
Κι ούτε το μπάσκετ δε βλέπω πια που αγαπώ
Βλέπω τα σήριαλ σου που, που τα μισούσα πάντα
Με την ψευδαίσθηση πως τάχα είσαι εδώ
Ξέρω δε θα ‘ρθεις μ’ απαιτώ απελπισμένα,
Δείξε μου τρόπο πώς να ζω χωρίς εσένα.
Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.
|  |
Versuri: Sotia Tsotou
Muzică: Kostas Hatzis
Prima de performanţă: Kostas Hatzis
Şi acum învaţă-mă să trăiesc fără tine,
Cum să mă trezesc fără tine dimineaţa,
Fără hainele tale aruncate în jur
Şi (fără) să întrebi „ce să-ţi fac de mâncare?”,
Să fac în loc de două cafele una
Şi acum învaţă-mă să trăiesc fără tine.
Cum să coboare dumicatul la prânz
Cu un serviciu, doar cu un pahar
Şi să privesc cu suspiciune cuţitul,
Cât de adânc poate să taie şi dacă doare
Farfuriile nespălate, cearşafuri murdare
Este casa acum fără tine.
Au trecut săptămâni de când nu am mai măturat veranda
Şi nici la baschetul pe care-l iubesc nu mă mai uit
Văd serialele tale pe care, pe care întotdeauna le-am urât
Cu iluzia că eşti aici
Ştiu că nu vei veni dar cer cu disperare,
Arată-mi un mod cum să trăiesc fără tine.
Cum să coboare dumicatul la prânz
Cu un serviciu, doar cu un pahar
Şi să privesc cu suspiciune cuţitul,
Cât de adânc poate să taie şi dacă doare
Farfuriile nespălate, cearşafuri murdare
Este casa acum fără tine.
| |
