 |
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας
Πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος
κι ο πόνος τι μεγάλος
πόσο είναι ο κόσμος έρημος
σαν δε σε νιώθει ο άλλος.
Πόρτα κλειστή με σιδεριά
διπλά μανταλωμένη
Βρύση χωρίς σταλιά νερό
βρύση μαρμαρωμένη
Ελα πάλι, και δώσε μου το χέρι
μια γωνιά, να μπω να ζεσταθώ
Στάλα βροχής ο άνθρωπος
στέρνα γεμάτη ο πόνος
δρόμος ο κόσμος έρημος
κάθε διαβάτης μόνος.
Φύλακες με νεκρή ματιά
παράδεισος χαμένος
κήπος που γίνηκε όνειρο
κήπος παραμυθένιος.
|  |
Tekst: Iakovos Kabanellis
Muziek: Stavros Xarhakos
Eerste optreden: Stamatis Kokotas
Hoe klein is toch de mens
en hoe groot de pijn
hoe desolaat de wereld
alsof de ander je niet merkt.
Met ijzer is de poort gepantserd
dubbel vergrendeld en op slot
Geen druppel water uit de kraan
't fonteintje is versteend
Kom terug, reik me je hand, ik zoek
een hoekje binnen om me te warmen
Een regendruppel is de mens
een volle watertank de pijn
de wereld een desolate straat
wie passeert loopt er alleen.
Bewakers met een dode blik
't verloren paradijs
tuin die een illusie werd
onwezenlijke tuin.
| |
