 |
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Πασπαράκης
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,
στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί
αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
ν’ αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.
Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού
εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει
με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου,
τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
|  |
Lyrics: Odysseas Elytis
Music: Yiannis Markopoulos
First version: Stavros Pasparakis
I don't know the night anymore, the frightful anonymity of death;
in my innermost soul there hangs a fleet of stars.
Evening star, guardian, shine beside, in the heavenly
breeze of an island which dreams of me
so I may announce the dawn from its high rocks
with my two eyes in an embrace they sail you with the star
of my right heart: I don't know the night anymore.
I don't know anymore the names of a world which rejects me.
Clearly I read the potsherds, the leaves, the stars.
My enmity is needless on the roads of the sky
unless it is my dream which looks at me again
with tears to cross the sea of immortality
Evening star, beneath the curve of your gold fire,
the night which is only night I don't know anymore.
| |
