 |
Στίχοι: Νίκη Παπαθεοχάρη
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Οικονομόπουλος
Εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά με τσέρκι
κι οι θεωρίες σου με βρίσκουν μακριά
επιχειρήματα, παράλογα κ αστεία
και προσπαθείς να με τρελάνεις λογικά.
Eσύ γεννήθηκες για ν’ αγαπάς εσένα,
περνάς απέναντι και εξαίρεση καμιά.
Αν είναι έτσι αυτό που λες εσύ αγάπη
μάλλον ζητάς να με τρελάνεις λογικά...
Μελαγχολία μου, εσύ κυρία μου
σ’ όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...
Μες το πουκάμισο έχω μια θάλασσα
μα τη ζωή μου δεν μπορώ να την νοικιάζω
Άδειο δωμάτιο με θέα μόνο δάκρυ,
ξάγρυπνες νύχτες και αδέσποτα φιλιά,
και εγώ σου λέω πως αυτό δεν είναι αγάπη
και δεν μπορείς να με τρελάνεις λογικά.
Ψυχή μου δείξε μου την επανάσταση σου,
μην συμβιβάζεσαι σε θέματα καρδιάς.
Τι λόγο έχεις να νοικιάζεις τη ζωή σου
μελαγχολείς και σ’ αδιέξοδο τραβάς!
|  |
Text: Niki Papatheohari
Musik: Yioryos Sabanis
Uraufführung: Nikos Oikonomopoulos
Im Stadtrand hat man mich erzogen -
Deinen Theorien haben mich nicht geholfen.
Von deinen komischen Argumenten
Kann ich fast verrückt werden!
Du hast das Licht der Welt erblickt,
im Vordergrund bist du für immer.
Wenn du meinst, dass das eine Liebe ist,
Machst du mich damit ganz verwirrt!
Oh, meine sehr geehrte Schwermut,
Mit Müh und Not kann ich dich umarmen!
Ich bin von überquellender Lebenskraft,
Aber mein Leben ist zugemacht !
Nur die Tränen beherrschen den leeren Raum,
Streunende Küsse und schlaflose Nächte auch.
Ich sage, dass das keine Liebe ist,
Verrückt machen kannst du mich nicht!
Oh, meine Seele, willst du auferstehen?
Suche keinen Kompromiss mit schwarzer Kraft.
Warum hat Melancholie auf dein Leben
Eine solche hoffungslose Macht?
| |
