 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Η βάρκα έμπασε νερά
το κύμα πήρε τα κουπιά
κι ούτε που φαίνεται η στεριά
κι όλο βραδιάζει
Μες στου πελάγου τα ανοιχτά
αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
ξαφνου μου λες ότι σαν φως
κάτι σου μοιάζει
Κι εγώ σου λέω πως αν θέλεις να σωθούμε μη με κρατάς
πρέπει ο καθένας μοναχός του ως το φως να κολυμπήσει
Ναι χανόμαστε, πνιγόμαστε
όσο ένας απ’ τον άλλονε κρατιόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ
χανόμαστε, πνιγόμαστε
μέσα στα κύματα αγκαλιά παρασυρόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ,
χανόμαστε
Η βάρκα έμπασε νερά
σαν τραγουδάκι απ τα παλιά
στ’ αυτιά μου ακούγεται γλυκά
με νανουρίζει
Βαθύ γαλάζιο ωκεανός
σε σκούρο φόντο ο ουρανός
κάποιος ζωγράφος θεϊκός
μας ζωγραφίζει
Κι εγώ φοβάμαι πως αν βγούμε στη στεριά, δε θα `χουμε σωθεί
Από τη βάρκα αυτή δεν μπόρεσε ποτέ κανένας να ξεφύγει
|  |
Lyrics: Nikos Karvelas
Music: Nikos Karvelas
First version: Anna Vissi
The boat let water in
the wave took the oars
and the shore is not even visible
and it is getting to be evening
In the open sea
we hold each other tight
suddenly you tell me that something
appears to you to be a light
And I tell you that if you want for us to be saved, don't hold on to me
each one of us, alone, must swim toward the light
Yes, we are lost, we are drowning
as long as we are holding onto each other
all the more, all the more
we are lost, we are drowning
in the waves, in an embrace, we are carried away
all the more, all the more
we are lost
The boat let water in
like a little song from the old days
it sounds sweet to my ears
it lulls me to sleep
Deep blue ocean
in a dark background the sky
some divine painter
paints us
And I am afraid that if we make it to dry land, we will not have been saved
From this boat no one was ever able to escape
| |
