 |
Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Μουσική: Ζακ Στεφάνου & Ντένις Κωνσταντινίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου
Κι εκείνος θα ψάχνει ακόμα το νόημα
σε μια εξάτμιση και τέσσερις ζάντες
γεμάτος ως πάνω και άδειος στο βάθος του
για όσα αγαπάνε οι άντρες
Κι εκείνη θα κλαίει κοιτώντας το σήριαλ
θα βάζει στα νύχια της γκλίτερ διαμάντια
στο τεύχος του μήνα στο τεστ θηλυκότητας
την έβγαλε "σέξι" όπως πάντα
Κι εκείνος μπροστά στην οθόνη του
νικάει τον Μπιλ Γκέιτς σε μια παρτίδα ακόμα
κρατάει σφιχτά το τιμόνι του
σφιχτά όπως κρατούσε
το χέρι της πριν χρόνια
Κι εκείνη στο μαύρο μεγάλο γραφείο της
θα δίνει εντολές, θα διατάζει, θα ορίζει
θα κρύβει όλες τις αδυναμίες της
με ένα ταγέρ μία σκιά και μολύβι
Κι εκείνος μπορεί να μη σπούδασε τίποτα
να νιώθει ενοχές για τα πάντα και τύψεις
μα όταν ανοίξεις, όταν ανοίξεις
την καρδιά του θα βρεις
Εκείνη μπροστά στον καθρέφτη της
το αβέβαιο βλέμμα της, τα ανύπαρκτα χείλια της
αυτά που τονίζει με κόκκινο
μα κάποτε στο στόμα του
σημάδι αφήνανε βανίλια
Κι εκείνος θα βρίσκει στον δρόμο μια μπάλα
κι εκείνη θα βρίσκει ένα άσπρο λάστιχο
κι εκείνη θα κάνει στο πάρκο τραμπάλα
κι εκείνος σκαρώνει το πρώτο τετράστιχο
κι εκείνη θα λέει πως πέρασε ο χρόνος
κι εκείνος θυμάται την άδεια πλατεία
φιλιά στο παγκάκι μετά μεγαλώσανε
κι αλλάξανε πόλεις κι αλλάξανε πορεία
Κι εκείνος θα βρίσκει την πρώτη αγάπη του
μετά από χρόνια σε μια ιστοσελίδα
κι εκείνη θα βρίσκει μια φωτογραφία του
μες στο λεύκωμά της στην πρώτη σελίδα
Κι εκείνος τολμά να στείλει ένα μήνυμα
κι εκείνη διστάζει να του απαντήσει
κι εκείνος προτείνει την ίδια πλατεία
στο ίδιο σημείο ο ήλιος πριν δύσει
Εκείνος άπλωσε τα χέρια κι έσπρωξε απαλά
τα μαλλιά της πίσω απ’ τα αυτιά
ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα φωτεινά της μάτια
κι ήρθαν στο νου της τα κομμάτια
που τραγουδούσε στην κιθάρα του
τις Κυριακές τα απογεύματα
κι όλα τα πνεύματα
που χρόνια περπατούσαν στην πλατεία
στροβιλιζόντουσαν στη δίνη που κατέληγε στο στήθος της
κι από το ύφος της προδόθηκε η ελπίδα
θα ορκιζόμουν πως τους είδα να πετούν
μισό μέτρο πάνω απ’ τη γη
τα σώματά τους συμπαγή
μα όταν τα χείλη τους ενώθηκαν οι δυο τους γίναν ένα
κι ήταν τα μάτια του κλειστά κι ήταν τα χέρια της δεμένα
κι ήταν ο χρόνος κολλημένος ίδια σκηνή εδώ και αιώνες
γιατί ποτέ τους δεν υπάκουσαν σε νόμους και κανόνες
τώρα πετούσαν αγκαλιά μέχρι τα σύννεφα
σ’ ένα ταξίδι που για χρόνια αναβάλλω
εκείνος έγινε αέρας
εκείνη έγινε σκόνη
και από τότε ακολουθεί ο ένας τον άλλον
Κι εκείνος ήμουν εγώ
Κι εκείνη ήσουν εσύ
ποτέ μου δεν ήμουν ολόκληρος
και πάντα ήσουν μισή
Κι εκείνος έγινε αέρας
Κι εκείνη έγινε σκόνη
εκεί είναι που η ζωή τους αρχίζει
εκεί είναι που ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ δεν τελειώνει
|  |
Lyrics: Zak Stefanou
Music: Zak Stefanou & Denis Konstadinidis
First version: Zak Stefanou
And he will be still searching for a meaning
In an exhaust pipe and four wheels
Fulfilled, but empty inside
For all those things men love
And she will be crying, watching TV series
She will be putting glitter diamonds on her nails
In the monthly issue, the result of the femininity test
Was 'sexy', as always
And him, in front of a monitor
He beats Bill Gates in another round
He holds tightly his steering wheel
As tightly as he used to hold
Her hand, so many years ago
And her, in her big black office
She will be giving orders, commanding, stating
She will be hiding all of her insecurities
In a suit, an eyeshadow and an eyeliner
And maybe he didn't study anything
Maybe he feels guilty and regrets everything
But when you search, when you search deep
In his heart, you'll find:
Her, in front of her mirror
Her unsure gaze, her light lips
Those that she highlights with red
But once on his mouth
Were leaving traces of vanilla
And he will be finding a ball on the street
And she will be finding a white jumping rope
And she will be on a seesaw at the park
And he will write his first poem
And she will be talking about how time passed
And he remembers the empty square
Kisses on the bench, then they grew up
And changed cities and changed course
And he will be finding his first love
Years after, in a webpage
And she will be finding a picture of him
In her scrapbook, in the first page
And he dares to send a message
And she hesitates to answer
And he suggests the same square
The same spot, before the sun sets
He held out his hands and slowly moved
Her hair behind her ears
In order to reveal her bright eyes
And she was reminded of songs
He sung with his guitar
On Sunday afternoons
And all the spirits
That wondered in the square for years
Were swirling in the vortex that ended up in her chest
And her look revealed the hope
I could swear I saw them floating
Inches above the ground
Their bodies solid
But when their lips kissed, they became one
And his eyes were closed and her arms were locked
And time stood still, the same scene for centuries
Because they never obeyed to laws and rules
Now they were flying embraced to the clouds
In a journey that I put off for years
He turned into air
She turned into dust
And since that day they follow each other
And I was him
And you were her
I was never complete
And you were always half
And he turned into air
And she turned into dust
There's where their life starts
There's where it never ends, it never ends
| |
