 |
Στίχοι: Μίνως Θεοχάρης
Μουσική: Μίνως Θεοχάρης
Πρώτη εκτέλεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη
Το σπίτι μου κατάντησε μια σταλιά
Ακόμη σου χρωστάω πολλά φιλιά
Και θέλω να το σκάσω μα δεν μπορώ
που δε θα με φωνάξει κανείς «μωρό»
Οι φίλοι μου συνείδηση σκοτεινή
Δεν έχουνε μια είδηση βραδινή
οι στάχτες είναι μόνο απ’ τη μάρκα μου
κανείς δεν παραλύει τα άκρα μου
Πού σε άφησα;
Πού σε τραυμάτησα;
Πόσο μπορείς να απορείς
που μισώ το μισό του εμείς;
Πότε άλλαξα;
Πότε σε αντάλλαξα;
Για ποια φωνή, πριν φανεί
είχα γράψει αυτή την σκηνή;
Η μέρα μού μικραίνει τα αίσθηματα
ο ύπνος δε μαθαίνει τα βήματα
Να πρέπει να πατήσω στα πόδια μου
και πίσω γυρνάω τα ρολόγια μου
Μοιράσαμε τους φίλους και τους γνωστούς
χαλάσαμε τους πιο δυνατούς δεσμούς
Τα όρια σε μένανε κρύφτηκαν
κι οι όρκοι σου οι ξενύχτες κοιμήθηκαν
|  |
Lyrics: Minos Theoharis
Music: Minos Theoharis
First version: Eleonora Zouyaneli
My house has become so small
I still owe you a lot of kisses
And I want to run away but I can't
because no one will call me "baby"
My friends are a dark consciousness
They have no nightly news
the ashes are just of my own brand
no one paralyzes my limbs
Where did I leave you?
Where did I injure you?
How can you wonder
why I hate the half of us?
When did I change?
When did I exchange you?
For what voice, before it showed up
had I written this scene?
The day is shrinking my emotions
sleep won't learn the steps
Having to stand on my own to feet
I turn my clocks back
We divided the friends and acquaintances
we broke down the strongest bonds
The limits have hid inside me
and your sleepless vows are asleep
| |
