 |
Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος
Μουσική: Μανώλης Φάμελλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Νόμιζα πως πια είχα χαθεί,
στο σκοτεινό μονοπάτι.
Mου `δειξες πώς να πιστέψω ξανά,
ο παράδεισος πως υπάρχει.
Ήμουν στη λύπη αδερφός,
μα στη χαρά ένας ξένος,
μού `δειξες όρθιος πως να σταθώ,
ν’ αρχίσω πάλι απ’ το τέλος.
Σε ερωτεύομαι
κι εσύ αθόρυβα,
μπαίνεις μέσα στον ύπνο μου
και μου φέρνεις τα όνειρα!
Σε ερωτεύομαι
γίνομαι στάχτη σου
και γεννιέμαι ξανά παιδί,
μέσα από την αγάπη σου...
Ήμουν στ’ ανοιχτά ναυαγός.
Ξύπνησα πάνω στην άμμο
και σαν λουλούδι που γέρνει στο φως,
γέρνω στον ώμο σου επάνω.
Μέσ’ απ’ τα φύλλα ο ουρανός,
ο ουρανός που εσύ κρατάς,
στον κόσμο αυτό που γκρεμίζει ο καιρός
κι αυτόν που χτίζει ο έρωτας.
|  |
Teksty: Manolis Famellos
Muzyka: Manolis Famellos
Pierwszy występ: Yiannis Kotsiras
Myślałem, że zgubiłem się
na ciemnej ścieżce.
Pokazałaś mi jak ponownie uwierzyć,
że istnieje raj.
Byłem bratem smutku,
lecz obcym dla radości,
pokazałaś mi jak stać mam z podniesioną głową,
rozpocznę znów od końca.
Jestem zakochany w tobie
a ty bezgłośnie
wchodzisz do mego snu
i przynosisz mi marzenia!
Jestem zakochany w tobie
staję się twym prochem
i ponownie rodzę się dzieckiem
wewnątrz z twej miłosci...
Byłem rozbitkiem na otwartych wodach
zbudziłem się na piasku
i jak kwiat więdnący w świetle,
starzeję się wsparty na twym ramieniu.
Z głębokości nieba
nieba, które trzymasz ty,
w ten świat, który rozbijany jest przez czas
i w ten, który budowany jest przez namiętność.
| |
