 |
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Άλλες ερμηνείες:
Σωτηρία Μπέλλου
Άγγελος Διονυσίου
Γιάννης Κότσιρας
Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου
|  |
Text: Yioryos Skourtis
Musik: Yiannis Markopoulos
Uraufführung: Lakis Halkias
Weitere Aufführungen:
Sotiria Bellou
Angelos Dionysiou
Yiannis Kotsiras
Die Fabrik bleibt niemals stehen
sie arbeitet bei Tag und Nacht
und wie der Nebenmann heißt
und der verrückte Italienier
kann ich sie nicht fragen
und auch nicht Atem holen
Ich arbeite an der Maschine
in der Schicht von zwei bis zehn
und gleich im ersten Augenblick
haben sie mir den Kontrolleur geschickt
damit er mir zwei Worte sagt
ins Ohr ganz unverblümt
Hör mal, Freundchen, hör, Migrant
bei uns heißt es „Zeit ist Geld“
rede nicht mit den Arbeitern
und halte deine Zeiten ein
vergiss nicht deinen Sohn
er ist hungrig, es wäre schade
Und gebeugt auf meinem Posten
vergesse ich mein Sprachvermögen
ich bin die Nummer acht
darunter kennen mich alle
und ich behalte als Geheimnis
welches denn mein Name ist.
| |
