 |
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Ταξίδι μακρινό σαν αλεξανδρειανό
αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαμσίνι
κι οι ρήτορες πολλοί το μαύρο το πουλί
και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί
η έγνοιά σου η τρελή εκείνη
Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου
Γελούσες μέχρι χθες τα μάτια σου γιορτές
καίκια στα νερά με τα πανιά φτερά σαν την ειρήνη
μα τώρα σκοτεινιά δεμένα τα πανιά
κι απ’ το δεληχιονιά στενάζει η γειτονιά
και κλαίει η λησμονιά εκείνη
Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
|  |
Lyrics: Lefteris Papadopoulos
Musica: Hristos Nikolopoulos
Prima esecuzione: Yioryos Dalaras
Un lungo viaggio nelle pagine del cuore,
come quello dello Khamsin,
l'alessandrino vento infuocato,
che molti retori chiamano l'uccello nero,
e, da sola, come un vetro opaco, è maturata
quella tua folle determinazione.
Addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro,
Addio, amico, mio vento.
Hai sorriso fino a ieri, con gli occhi tuoi festosi,
eri come un caicco sulle acque con ali al posto delle vele, come un angelo della pace,
ma ora c'è oscurità, le vele sono legate,
e il vicinato geme per il selvaggio vento del nord, pieno di nevischio,
e lo stesso oblio piange.
Addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro,
addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro.
| |
