 |
Στίχοι: Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Ήταν Απρίλης μήνας, δίσεχτου έτους μέρες
όταν ακάτια σαθρά, χωρίς πανιά, δίχως ιστό,
να πολεμήσουν βγήκαν των σταυροφόρων τις γαλέρες,
που μπρος στα τείχη ανέμιζαν τις φράγκικες παντιέρες.
Το πλήρωμά σου, έντρομο στη γη γονατιστό,
όταν να φεύγει από κοντά τους είδανε τον Χριστό,
τους Άγιους ικέτευσαν εκεί να μείνουν όλοι,
να δουν το τι εφόρτωσαν των Βενετών οι στόλοι
από μονές και από εκκλησιές που σύλησαν στην Πόλη.
Έπρεπε τότε, Παναγιά μου, να ρίξεις κεραυνό,
στο Βόσπορο να σηκωθεί μπόρα και τρικυμία
και να ποντίσουν αύτανδρα των ασεβών τα πλοία,
αντί ν’ αφήσεις σκλάβους στο χέρι τους και λεία,
εμάς, που κάτω απ’ τον δικό σου ζούσαμε ουρανό.
Έκτοτε μύρια είδαμε τέρατα και σημεία...
Έσβησε το αγκάλιασμα του κόσμου από τον χάρτη,
η Βασιλεύουσα έπεσε και άλλη μια φορά
έγιναν τα πολάτια της των Τούρκων η βορά
κι εμείς που ανανήψαμε , δειλά και μόλις άρτι,
είπαμε να ξεχάσουμε ποιος έχει την ευθύνη
για όσα θρηνεί και θρήνησε η δόλια η Ρωμιοσύνη.
|  |
Lyrics: Eleni Ylykatzi-Arveler
Musica: Nikos Platanos
Prima esecuzione: Yioryos Dalaras
Era il mese di aprile, giorni di un anno bisestile,
quando fragili navicelle, senza vele, senza alberi,
salparono per combattere le galere dei crociati,
che davanti alle mura esponevano ai venti bandiere d'occidente.
Gli uomini del tuo equipaggio, atterriti, inginocchiati a terra,
quando videro Cristo allontanarsi da loro,
tutti supplicarono i Santi di rimanere lì,
a vedere ciò di cui la flotta di Venezia si impadroniva,
il saccheggio dei conventi e delle chiese della Città.
Era necessario allora, Madonna mia, che tu scagliassi il fulmine,
che si levasse sul Bosforo il vento forte e la tempesta,
perché le navi con tutto l'equipaggio di gente empia affondassero ,
anziché lasciare che diventassimo schiavi e bottino di guerra in mano loro,
noi, che vivevamo sotto il tuo cielo.
Da allora abbiamo visto innumerevoli segni e prodigi...
è scomparso dalla carta geografica l'abbraccio del mondo,
la Regnante cadde anche un'altra volta,
le sue regge divennero preda dei Turchi,
e noi che siamo diventati sobri, timidamente, appena poco fa,
abbiamo detto di aver dimenticato chi ha avuto la responsabilità
per quanto rimpiange e ha rimpianto la sventurata Romiosini.
| |
