 |
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Λέκκας
Μάριος Φραγκούλης
Μπάμπης Στόκας
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
|  |
Tekst: Nikos Ykatsos
Muziek: Manos Hatzidakis
Eerste optreden: Dimitra Yalani
Andere optredens:
Vasilis Lekkas
Marios Fraykoulis
Babis Stokas
Hemel, nee, ik ga geen ja zeggen
Hemel, verre vriend
hoe kan ik ingaan op andermans affectie
hoe kan ik aanvaarden dat mijn moeder de aarde is
hoe kan ik het goudblonde levenslicht weigeren
ach hemel verre pijn
Bij elke zonsondergang kijk ik naar de hemel,
de blauwe,
en hoor ik een stem,
als een feestelijk klokgeluid
die me stimuleert
Elke zondag zegt ze me daarheen te gaan,
daar, daar
waar ze een nest bouwen,
de rare vogels,
op de treden naar de zon
Hemel, nee, ik ga geen ja zeggen
Hemel, verre vriend
hoe kan ik ingaan op andermans affectie
hoe kan ik aanvaarden dat mijn moeder de aarde is
hoe kan ik het goudblonde levenslicht weigeren
ach hemel verre pijn
Bij elke zonsondergang kijk ik naar de hemel,
de blauwe,
en een gekke stem,
strelend en bedreigend,
roept me tot bij haar
Elke zondag zegt ze me daarheen te gaan,
daar, daar
belooft ze me oceanen,
heldere kometen,
en alles wat men zich kan inbeelden
Hemel, nee, ik ga geen ja zeggen
Hemel, verre vriend
hoe kan ik ingaan op andermans affectie
hoe kan ik aanvaarden dat mijn moeder de aarde is
hoe kan ik het goudblonde levenslicht weigeren
ach hemel verre pijn
| |
