 |
Στίχοι: Απόστολος Ρίζος
Μουσική: Απόστολος Ρίζος
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος
Σου γράφω απ’ τα σύννεφα
ανέβηκα και είδα
βαρέθηκα του κόσμου μου
τη μαύρη συννεφιά.
Τα χρόνια πώς γυαλίζουνε
στης καρδιάς τους τόπους
πετάγονται απ’ τις μνήμες μου
της φαντασίας ξωτικά.
Το σπίτι που μεγάλωσες
της ζωής σου το κέντρο
στον κήπο του να τρέχουν και να παίζουνε παιδιά.
Κι όπως σε ζουζουνίζουνε
πέφτουν στην αγκαλιά σου
νόμισα πως τ’ άκουσα να σε φωνάζουν “μαμά”.
Μπορεί και να φοβήθηκα
μπορεί και να μην είδα
πιο πέρα απ’ τη μύτη μου
σινιάλα φωτεινά.
Μπορεί και να μην πίστεψα
στης καρδιάς τους τρόπους
που έχουν βήμα σταθερό
και πηγαίνουν στα τυφλά.
Το σπίτι που ονειρεύτηκες
της ζωής σου το κέντρο
στον κήπο του να τρέχουν και να παίζουνε παιδιά.
Κι όπως με ζουζουνίζουνε
πέφτουν στην αγκαλιά μου
νόμισα πως τ’ άκουσα να με φωνάζουν “μπαμπά”.
|  |
Lyrics: Apostolos Rizos
Music: Apostolos Rizos
First version: Apostolos Rizos
I write to you from the clouds
I ascended and saw
I got bored of my world's
black cloudiness.
Oh, how the years shine
in the lands of the heart
they jump from my memories
elves of my imagination.
The house where you grew up
the center of your life
kids run and play in its garden.
And as they buzz around you
they fall into your arms
I thought I heard them calling you "mom"
Perhaps I was afraid
perhaps I didn't see
past the end of my nose
bright signals.
Perhaps I didn't believe
in the manners of the heart,
that have a steady pace
and walk blind.
The house where you dreamt
the center of your life
kids run and play in its garden.
And as they buzz around me
they fall into my arms
I thought I heard them calling me "dad"
| |
