 |
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Σαμπάνης
Το είδα τώρα καθαρά, του εαυτού σου τα νερά
σε καθρεφτίζουν ιδανικά, μα πια σε ξέρω.
Σε είχα προδώσει μια στιγμή, εσύ μια ολόκληρη ζωή•
να μείνει όρθια η ψυχή να καταφέρω.
Οι πληγές μου πονάνε
και σου μοιάζουν πολύ,
από πέτρα σα να 'ναι, μ' ανοίγουν,
με σπάνε, σε κάθε αφορμή.
Οι πληγές μου αντέχουν,
είν' εκεί από παλιά
και ονόματα έχουν, καρφιά
που εξέχουν και στάζουν σκουριά.
Οι πληγές μου διαλέγουν
να σου χαμογελώ
και περήφανα στέκουν,
την άβυσσο βλέπουν σαν κάτι απλό•
απουσίες μετράνε,
σαν τοπία ξερά,
τι καλό σου χρωστάνε
κι εσένα γεννάνε ξανά και ξανά.
Η ιστορία έχει γραφτεί, μα εσύ διαλέγεις πώς και τι,
τι θα κρατήσεις απ' αυτή και τι θα αφήσεις.
Περνάνε μέρες δανεικές κι είν' οι αλήθειες μας θολές,
έχουνε σκόνη απ' του χτες τις προσποιήσεις.
|  |
Lyrics: Eleana Vrahali
Music: Yioryos Sabanis
First version: Yioryos Sabanis
I clearly saw it now, the water of yourself
ideally mirror you, but I know you.
I betrayed you for a moment, you (betrayed me) for an entire life•
to manage to keep the soul standing.
My wounds hurt
and resemble you a lot,
as if I'm made out of stone, they open me up,
they break me, with every excuse.
My wounds endure,
they've been there from the past
and they have names, nails
that stick out and drip rust.
My wounds choose
me to smile at you
and they pridefully stand,
they see the abyss as something simple•
they count losses,
like dry landscapes,
what kind of good do they owe to you
and they give birth to you over and over again.
The story has been written, but you choose how and what,
what you are going to keep from it and what you are going to leave.
Borrowed days pass by and our truths are blurry,
they have dust from the pretenses of the past.
| |
