 |
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες
Άλλες ερμηνείες:
Νεκτάριος Σαμόλης
Δε φέραν τα στολίδια σου έμποροι Βενετσάνοι
και καβαλάροι Κιούρτηδες του γάμου τα προικιά
μόνο απ’ το δρόμο εφτιάξαμε στεφάνια από κλωνάρι
κι ήταν απογεματινή και Κυριακή γλυκιά
Με το φτερό του γερακιού παίξε μου στο λαούτο
σκοπό να ρίξω τον καημό σε πέλαγο βαθύ
χρόνια θαρρώ τη γνώριζα προτού τη συναντήσω
και δεν πιστεύει η καρδιά πως έχει πια χαθεί
Σέλωσε τη φοράδα μου για το στερνό ταξίδι
με πατανία κόκκινη ωσάν το δειλινό
και κάμε με το χέρι σου αντήλιο σαν θα φεύγω
καμάρωσέ με και μην κλαις την ώρα που κινώ
Απ’ τα βουνά της μοναξιάς στον ποταμό της θλίψης
κι από το δάσος της σιωπής στου πάθους τον γκρεμό
πέρασα με το όνειρο στο στήθος φυλαχτάρι
κι αγάπησα και μίσησα κείνο τον πηγαιμό
Νιώθω του τέλους τη ματιά να με παραμονεύει
σαν το θεριό που του ζητά εκδίκηση η καρδιά
λες και του σκότωσα εγώ το ακριβό του ταίρι
ώρα που ζευγαρώνανε μια φεγγαροβραδιά
Σαν κάμεις κόρη μην της πεις πως είχες αγαπήσει
κάποιον τρελό απού θελε ν’ αλλάξει το ντουνιά
στης νιότης την αποκοτιά και τώρα τον σκεπάζει
βαριά σαν την ταφόπλακα του κόσμου η λησμονιά
Είναι και μερικές καρδιές από την άλλη όχθη
που βγήκαν και ταξίδεψαν με όρτσα τα πανιά
κι άλλες στης τρέλας το βυθό κι άλλες τις παραδέρνει
ένα μεράκι αλύπητο σε μια φτωχή πενιά
Κι έτσι κατάρα τα κρατεί κάποια παλιά τραγούδια
να ταξιδεύουν ζωντανά σ’ όλες τις εποχές
και τα σιγοτραγούδησαν στόματα πικραμένα
τόσο πολύ που γίνανε στο τέλος προσευχές
|  |
Lyrics: Dimitris Apostolakis
Music: Dimitris Apostolakis
First version: Hainides
Other versions:
Nektarios Samolis
Your finery was not brought by Venetian merchants
nor your dowry by Kurdish riders
we only made two laurels from branches by the road
and it was a sweet Sunday afternoon.
With a hawk's feather play the lute for me
a tune that I might cast my longing into the sea
I reckon I new her for years before we met
and my heart cannot believe that she has been lost
Saddle my mare for the final journey
with a blanket red like the sunset
and wave goodbye with your hand as I leave
admire me and do not cry at when I depart
From the mountains of loneliness to the river of grief
and from the forest of silence to the cliffs of passion
I passed with my dream a charm on my chest
an I loved and hated that path
I feel the end's gaze stalking me
like a beast with whose heart seeks revenge
as if I killed its beloved mate
at the time they were mating one moonlit night
When you have a daughter do not tell her that you once loved
some madman who wanted to change the world
in youths brashness and is now covered
by the worlds forgetfulness heavy like a tombstone
There are some hearts form the other shore
that set out to travel with oars and sails
and others in the sea-depths of madness and others being beatenι
a pitiless appetite with a poor plucking (of strings)
And so cursed they are held by some old songs
to travel live to every age
to be sung quietly by embittered mouths
so often that they have become prayers.
| |
