 |
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
|  |
Text: Andreas Thomopoulos
Musik: Andreas Thomopoulos
Uraufführung: Pavlos Sidiropoulos
Und wieder schreibe Dir aus Bedürfnis,
um fünf Uhr morgens,
das Einzige was in der Welt noch hält
bist Du.
Ich brauche ihre Ehrenbezeichnungen nicht,
ihr falsches Gerede,
in meinem Kopf sind sie wie
tote Papierbilder.
Liebe mich! So viel Du kannst, liebe mich!
Im Spiegel sehe ich
ein bekanntes Gesicht,
und vielleicht wird es nicht mehr so schiach sein, nachdem ich mich rasiert und geduscht habe.
Der Atem stinkt nach Zigaretten,
der Kopf ist schwer von Gedanken,
an der Wand eine „Mona Lisa“,
bringt Dich mir noch näher.
Liebe mich! So viel Du kannst, liebe mich!
Obwohl dieser Brief zu Ende geht,
das Bedürfnis bleibt,
wie ein Vogel auf einem Seil,
wie ein wandernder Landstreicher.
Ich will dass Du kommst und mich aufweckst,
um mir das Märchen zu erzählen,
um mich wie eine Mutter zu umarmen
und Du sollst wie ein weißes Licht wiederkommen!
| |
