 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Το φιλί γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...
Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
|  |
Lyrics: Lina Nikolakopoulou
Music: Dimitris Papadimitriou
First version: Eleftheria Arvanitaki
Kiss is a glass that was cracked
mirroring your priceless eyes
and then, joy sunk
like horizon in the seabed
Body and impulse are both mysteries
like a ring with a black stone
Which sorrow can be held in its measures?
And then goodbye is a torture
In your name Anastasia
your are hanging a thousand vows
like an ancient light
in the cries of the night
In the end, life is only letters
Kiss is a glass, blurred
from our salty words and waves
and then the voice got louder
"Together" is said by our steps
“Why” is a square piece of paper
with erased years and borders
Your soul is asking for limits
but the ground is wet and barren
In your name Anastasia
your are hanging a thousand vows
like an ancient light
in the cries of the night
In the end, life is only letters
| |
