 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Παραδοσιακό
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Μου `πε, μάνα, θα `ρχεται
και πέρασαν τα βράδια
Δέντρα φύλλα να `χετε
να παίρνει ο αγέρας χάδια.
Τρένο που τρέχεις γρήγορο
απ’ τον καπνό σου κέρνα
και μ’ ένα μαύρο σίδερο
τα σωθικά μου πέρνα.
Μαύρο χιόνι χιόνισε
και πείνασαν οι πόνοι
βγες καρδιά κανόνισε
να χτυπηθούμε μόνοι.
Μ’ ένα τρένο γρήγορο
την αγάπη μου έχασα
κόσμε του Άδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.
Κλείσε πόρτα κλείδωσε
κι ο Θεός ν’ ακούει
μια καρδιά που πλήγωσε
κι άλλον υπακούει.
Μ’ ένα μαύρο σύννεφο
το φεγγάρι μου έχασα
κόσμε του Άδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.
Λουλουδάκι μου άγριο
και χρυσό πουκάμισο
πώς θα πέσουμε αύριο
στου καημού την άβυσσο
Μ’ ένα μαύρο σίδερο
τον καθρέφτη μου έσπασα
κόσμε του Άδη σύνορο
να θυμάμαι ξέχασα.
|  |
Tекст: Lina Nikolakopoulou
Mузика: Paradosiako
Прва представа: Alkistis Protopsalti
Rekla mi je mati da će doći
i prošle su noći
Drveće, lišće da imate
da ih vetar miluje
Vozu što brzo juriš
časti me dimom svojim
I gvoždjem crnim
moju utrobu uzmi
Crni je sneg pao
i bol je ogladneo
Izadji srce, sredi
da se ubijemo sami
Jednim vozom brzim
ljubav sam svoju izgubila
Podzemni svete, granice
da se setim sam zaboravila
Zatvori vrata, zaključaj
Bog da čuje
Jedno srce što je povredio
a sluša drugog
S jednim crnim oblakom
mesec sam svoj izgubila
Podzemni svete, granice
da se setim sam zaboravila
Cvetiću moj divlji
i zlatna košuljo
Kako ćemo sutra upasti
u ponor žalosti
Crnim sam gvoždjem
svoje ogledalo razbila
Podzemni svete, granice
da se setim sam zaboravila
| |
