 |
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.
|  |
Teksty: Paraskefas Karasoulos
Muzyka: Marios Fraykoulis
Pierwszy występ: Marios Fraykoulis
Siebie samego z dziecięcych dni za rękę wiedzie
W te same miejsca prowadzi ich wieczór na przedzie
Znowu przejdą dziś tuż obok domów pamięci
Obok bezludnych mórz obok bojaźni sieci
Staną razem tak by patrzeć jak ich mijają
Jak okręty skry chwil co starzenia nie znają
Twarze co są jak szlak lub epoki tajemne
Sny co drążą już tak od lat swe kryjówki podziemne
Podczas dziecięcych dni pewien ogród odkryłem
By przed życiem się kryć gdy w tym życiu nie byłem
Podczas dziecięcych dni słonko miałem schowane
Światło drodze by dać - a swej ciszy kompana
Siebie samego z dziecięcych dni chwyta za rękę
Chwila jak odłamek szkła zaraz stłucze się - pęknie
Wnet rozejdą się wszak - każdy z nich sam pobieży
W połowiczny swój świat co do dwóch nie należy
| |
