 |
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης
Πρώτη εκτέλεση: Ενδελέχεια
Ο δρόμος μας τυφλός, της πιάτσας παραπαίδι.
Τα όνειρα υπόσχεση ρουφιάνου θυρωρού.
Στα τάστα της κιθάρας οργή που περισσεύει
Σα φόνος που σχεδιάστηκε στη σκέψη ενός μώρου.
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.
Τα λόγια χαρτζιλίκι από μισθό της πείνας
που ωμά καταναλώθηκε χωρίς ανταμοιβή.
Τα μάτια σου προάστιο χαμένο της Αθήνας
που κυνηγά τη φήμη του σε ό,τι κι αν συμβεί.
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.
Η δύναμη που ξέπεσε και έγινε κατάρα.
Η φήμη που απλώθηκε και έγινε λοιμός.
Η πίκρα πως κατάγεται απ’ τη δική μας φάρα
μας έπεισε και έγινε αφέντης τιμωρός.
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.
|  |
Paroles: Dimitris Mitsotakis
Musique: Panayiotis Katsimanis
Première Performance: Endelehia
Notre rue est l'aveugle enfant déshérité de la marché.
Les reves sont une promesse par un soutener portier.
Aux touches de la guitare, de la colère qui excède,
comme d 'un meurtre qui ètait planifié dans les pensées d 'un bébé.
Toutes les choses que je construis et toutes les choses que j 'ai détruits,
une plongeon d 'en haut dans une mer molybdène.
Les mots sont l 'argent de poche d 'un salaire de la faim(ça v. d. d 'un salaire trop petit)
qui a été consumé sans rétribution.
Tes yeux sont une banlieue perdue d 'Athènes,
qui chasse sa rèputation au n 'importe quoi se passe.
Toutes les choses que je construis et toutes les choses que j 'ai détruits,
une plongeon d 'en haut dans une mer molybdène.
La force qui a rebaissé et est devenue une damnation.
La réputation qui s 'est amplifiée et est devenue une peste.
Que la peine est originaire de notre genre,
elle nous a convaincu et elle est devenue un maitre vengeur.
| |
