 |
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες:
Αντώνης Καλογιάννης
Πέτρος Πανδής
Μανώλης Μητσιάς
Μίκης Θεοδωράκης
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
|  |
Lyrics: Manolis Anaynostakis
Music: Mikis Theodorakis
First version: Maria Faradouri
Other versions:
Adonis Kaloyiannis
Petros Pandis
Manolis Mitsias
Mikis Theodorakis
I speak about the last trumps of the defeated soldiers
About the last rags from our festal garments
About our children that sell cigarettes to the passerbys
I speak about the withered flowers on the graves that are being rotten by the rain
About the houses that gape without windows like skulls without teeth
About the girls that beg showing the wounds on their breasts
I speak about the barefoot mothers that grovel in the ruins
About the burning cities, the lumps of corpses on the streets,
The pimping poets that creep at night on the doorsteps
I speak about the endless nights when the light diminishes at dawn
About the loaded trucks and the steps on the wet tiles
About the prison yards and the tears of the moribund
But mostly I speak about the fishermen
Who left their fishing nets and followed His steps
And when He got tired they didn’t rest
And when He betrayed them they didn’t deny
And when He was glorified they turned their look
And their comrades spit and crucified them
And they peacefully walk the endless road
Without glooming or bending their glance
Standing and alone in the dreadfull wilderness of the crowd
| |
