 |
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει
Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ’ αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν’ το κρεβάτι της λημέρι του φονιά
Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θα `βρεις μήτε κλειδαριά
Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια
με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά
άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια
πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά
|  |
Text: Manos Eleftheriou
Musik: Stavros Kouyioumtzis
Uraufführung: Yioryos Dalaras
Vergiftet die Zeit, lauernd,
in den Engpässen der Unterwelt dich zu finden,
und dreizehn Jahrhunderte tatenlos danach strebend,
deine Arche zu finden und dein Blut zu trinken.
Es erwarten dich Peitschen und Symplegaden,
mitten im Gold, eine schlaflose Braut,
und sie hat an ihren Ohren hängend die Kykladen
und es ist ihr Bett das Schlupfloch des Mörders.
Versteckt, die Worte, die bitteren, in der Muschel,
versteckt die Reize des Meeres im Norden.
Irgendwann wird die Öllampe im Haus erlischen,
und weder Tür wirst du finden, noch Schloß.
Die Vögel und die Pfäue (Unglücksvögel) der Unterwelt,
mit Licht und Nacht nähen sie dir ein Kleid,
Menschen knirschen und schleifen die Kinnladen,
springen und rennen und kriegen dich nach der Hälfte.
| |
