El Hombre Solo
Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα.
Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι,
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ’ το Γκάζι
και κάποιος του `ριξε νερό απ’ το μπαλκόνι.
Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα,
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε,
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο.
He knew it would happen one day
that crack he used to carry
-boiling wound, bleeding silence-
would shatter him forever through and through
He shook the dust off him
and speechless moved on through the chilled wind
the kids behind Gazi swore at him
and someone poured water on him from a balcony
And dogs stared with tears in their eyes
him disappearing in the night's bottom
like someone who never existed
he who loved the world so much.
AthenaLeonti, Νανά Λεοντή © 18.03.2009