Globes terrestres
Κοιτάς το πρόσωπο της γης
κι ομολογείς
τα όρια είναι στρογγυλά
κι αυτή γελά.
Μοιραία λέξη λέω που `ναι η έλξη
για `κείνα τ’ άγνωστα από σένα
που ένα τα έψαχνες προς ένα.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν έρθεις ξανά
θα `χουν φύγει τα χρόνια
αχ κι ο άνθρωπος γερνά.
Να καθίσεις εδώ
να με δεις να σε δω
σαν υδρόγειες σφαίρες
είν’ τα μάτια σου τα δυο
συχνά.
Κοιτάς το πρόσωπο της γης
και νοσταλγείς
ταξίδια, φώτα μακρινά
ειλικρινά
Θυμάμαι σε είχα πρωτοσυναντήσει
να ψάχνεις τόσο απελπισμένα
ποιο τραίνο σε έπαιρνε από σένα.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν φύγεις ξανά
θα έχω αλλάξει σεντόνια
δαχτυλίδια, δειλινά.
Να καθίσεις εδώ
να με δεις να σε δω
σαν παγκόσμιος χάρτης
είν’ τα χέρια σου τα δυο
γυμνά.
Μια ζωή
τα χελιδόνια
στην καρδιά μου χτίζανε φωλιά.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν έρθεις ξανά
θα έχουν φύγει τα χρόνια
αχ κι ο άνθρωπος.
Tu regardes le visage de la terre
et tu le confesses
ses limites sont rondes
et elle rit.
Mot fatal à mon avis l'attirance
pour ces choses inconnues
qu'une à une tu as cherchées.
Ne va nulle part
car si tu reviens
les années auront passé
nous aurons vieilli.
Assieds-toi ici
regardons-nous
tels des globes terrestres
tes yeux
souvent.
Tu regardes le visage de la terre
et la nostalgie te prend
pour des voyages, des lumières lointaines
sincères
Je me souviens notre première rencontre
tu cherchais si désespérément
quel train t'emmènerait loin de toi-même.
Ne va nulle part
car si tu pars à nouveau
j'aurai changé les draps
les bagues, les soirées.
Reste ici
regardons-nous
comme une carte du monde
tes mains
nues.
Une vie durant
les hirondelles
ont construit leur nid dans mon coeur.
Ne va nulle part
car si tu reviens
les années auront passé
et nous aussi.
stephellas, Stéphane © 18.03.2009