Oulaloum
Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά, απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα, κι έλεγα: Θα `ρθει απόψε απ’ τα νερά, κι από τα δάσα! Θα `ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι, και θα μυρίζει φώτα ήλιο και βροχή το νιο φεγγάρι!... Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ, στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα, και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα. Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα" που μ’ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη... Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ... Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα! μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κι εσύ με μένα!... Τόσο πολύ μ’ αγάπησες, κυρά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! πάταγα γω στραβός μες στα νερά; κι εσύ κοντά μου!...		C’était comme si je t’espérais Ma Dame, En cette soirée où dehors il n’y avait pas un souffle Et je me disais : elle viendra ce soir, par delà les océans et les forêts Elle viendra puisque mon âme frissonne Puisque mon regard frétille comme un poisson Et la nouvelle lune sentira le feu et la pluie Et voilà que j’arrange ton siège J’orne ta chambre avec de la menthe sauvage Et déjà mon amour, je commence un dialogue avec toi Que dire, les gens ne diront que « bah ! » Ceux qui ont dit que j’étais fou que tu étais devenue chimère, Et, soi-disant, vaguement nuages devant la lune La nuit est tombée et toi tu n’es pas venue J’ai remué ciel et terre pour te trouver en chemin – Pauvre de moi ! Mais tu as trébuché (là où j’ai trébuché), mon amour, toi aussi avec moi Tu m’as tellement aimé, Ma Dame, Que j’ai entendu deux pas Mon propre tapage – aveugle- au cœur des océans, et toi, près de moi A ma Dame...
www.projethomere.com © 31.03.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info