La muchacha de la luna
Ένα βράδυ μαγεμένο είδα ξαφνικά
στης σελήνης τον καθρέφτη δυο μικρά πουλιά
Ήταν μάτια ξαφνιασμένα, μάτια γνώριμα.
Μου είπαν λόγια ξεχασμένα και τα γνώρισα.
Ήταν τα δικά μου μάτια, ήμουνα εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών.
και ρωτούσα την καρδιά μου μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή.
Τόσο χρόνια ταξιδεύω δίχως τελειωμό,
στο λαβύρινθο του κόσμου ψάχνω γυρισμό.
Μα στης νύχτας τα σκοτάδια σαν κοιτώ ψηλά,
στης σελήνης τον καθρέφτη βλέπω δυο πουλιά.
Είν’ τα μάτια τα δικά μου κι είμαι πάλι εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών.
Κι η καρδία μου με ρωτά μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή.
Πού πηγαίνουν αχ τα χρόνια, κι η γλυκιά η ζωή.
Την καρδιά μου τη ρωτάω μήπως ξέρει αυτή!
Una noche mágica vi de repente
sobre el espejo de la luna dos pequeños pájaros.
Eran ojos asombrados, ojos conocidos.
Me dijeron palabras olvidadas y los reconocí.
Eran mis propios ojos, era yo,
la muchacha de doce años de la luna.
Y preguntaba a mi corazón si él sabía
a dónde llevan los años, cómo pasa la vida.
Llevo tantos años viajando sin término.
Busco en el laberinto del mundo el regreso.
Pero al mirar arriba en la oscuridad de la noche
sobre el espejo de la luna veo dos pájaros.
Son mis propios ojos. Soy yo otra vez
la muchacha de doce años de la luna.
Y pregunto a mi corazón si él sabe
a dónde llevan los años, cómo pasa la vida.
A dónde llevan ¡ay! los años y la dulce vida.
Pregunto a mi corazópn si sabe.
Avellinou © 04.04.2009