Llevaros esa luz
Ω, χαμηλώστε αυτό το φως
Στη νύχτα τι ωφελάει;
Πέρασε η μέρα, φτάνει πια
ποιος ξέρει ο ύπνος μου κρυφός
αν κάπου εδώ φυλάει
Κι αν του ανακόβεται η στιγμή
να `ρθει που τον προσμένω
Έχω στο στόμα την ψυχή
Μου παρατήσαν οι λυγμοί
Το στήθος κουρασμένο
Πάρτε το φως είναι η στιγμή
την θέλω όλη δική μου
είναι η στιγμή να κοιμηθώ
πάρ’ τε το φως με τυραννεί
Μου αρνιέται την ψυχή μου
Πάρτε το φως είναι καιρός
να μείνω πια μονάχη
Φτάνει η απάτη μιας ζωής
Κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
για την στερνή μου μάχη
Ας πάυσουν πλέον οι σπαραγμοί
Ας μου απομείνει κάτι
για να πλανέψω τη νυχτιά
να σκύψει κάπως πιο θερμή
Στο ανήσυχό μου μάτι
Oh, bajad esa luz,
¿de noche, para qué sirve?
El día ha pasado; ya basta.
Quién sabe si mi secreto reposo
está velando por aquí en algún sitio.
Y si se le retrasa el momento de venir
en que le aguardo.
me pongo fuera de mí.
Los sollozos han dejado
fatigado mi pecho.
Llevaos la luz; es hora;
la quiero toda para mí.
Es hora de dormir.
Llevaos la luz, me tortura;
me niega el alma.
Llevaos la luz; es tiempo
de que quede sola.
Basta el engaño de una vida.
Cada intento, un enemigo
para mi última lucha.
Que se acaben de una vez los desgarros.
Que me quede algo
con que vagar en la noche,
que se incline algo más cálida
sobre mi ojos ansiosos.
Avellinou © 27.04.2009