Oblak
Πάνω σ’ ένα γράμμα τ’ όνομά σου,
Κάτι ξανά θυμήθηκες και κλαις.
Μαζεύεις βιαστικά τα πράγματά σου,
όλα για μας τελειώσανε μου λες.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας
νύχτωσε τόσο νωρίς.
Και δεν μπορείς να λες μετά
πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.
Ήρθε πάλι ο χειμώνας στη καρδιά σου
ένα σύννεφο που έφερε βροχή.
Μα όταν βλέπεις καλοκαίρια στα όνειρά σου,
θα `ναι οι μέρες που περάσαμε μαζί εγώ κι εσύ.
Λες ένα γεια και στέκεσαι στην πόρτα,
σαν ψέματα σου φαίνονται όλα αυτά.
Πως θα `θελες να είμαστε όπως πρώτα
μα τώρα είναι πια πολύ αργά.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας
νύχτωσε τόσο νωρίς.
Και δεν μπορείς να λες μετά
πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.
Na jednom pismu tvoje ime
nečeg si se ponovo setila i plačeš
Skupljaš u žurbi svoje stvari
sve se za nas završilo kažeš mi!
Ne možeš da prihvatiš što se u našim životima
smrklo tako rano
I ne možeš posle da kažeš
kako ćemo nas dvoje da živimo razdvojeni
Ponovo je došla zima u tvoje srce
jedan oblak koji je doneo kišu
ali kad vidiš leto u svojim snovima
to će biti dani koje smo proveli zajedno ti i ja
Kažeš ZBOGOM i stojiš na vratima
sve ti ovo liči na laž
Kako bi želeo da bude kao pre
ali sad je jako kasno
Ne možeš da prihvatiš što se u našim životima
smrklo tako rano
I ne možeš posle da kažeš
kako ćemo nas dvoje da živimo odvojeno
Kraljica Keva, Kristina Milosavljevic © 13.06.2009