Laisse-moi donc
Κι αν περνάμε χώρια, τη στεναχώρια, τη συγγνώμη, τη φωτιά Κι αν τον εαυτό μας, ήταν γραφτό μας να τον βρούμε τόσο χωριστά Κοίτα εδώ τα χείλη στη λέξη φίλοι πως γελάνε ειρωνικά Κι ένα γράμμα λάθος, φοράει τι πάθος για να βρει παρηγοριά Άσε με λοιπόν, τόσο παρελθόν, είν’ αμαρτία, να είσαι η αιτία να βασανίζω ένα παρόν Κι αν φοράμε χώρια, δυο πανωφόρια, δυο αγάπες, δυο ζωές κι όλα μας τα νέα, σχεδόν γενναία, τα κρατήσαν κάτι αναπνοές Κοίτα εδώ το στόμα, στη λέξη ακόμα, πόσα σου `κλεψε φιλιά Κι όλα τα άλλα κρίμα, σβησμένο βήμα, στης ζωής την αμμουδιά		Si on passe separement la tristesse, le pardon, le feu Et si notre destin etait de nous decouvrir si separement Regarde ici les levres au mot amis comme elles rient ironiquement Et une fausse lettre porte, quelle passion, pour trouver du soulagement. Laisse moi donc tant de passe, C' est un peche que tu sois la cause que je torture un present. Et si on porte separement deux manteaux, deux amours, deux vies et toutes nos nouvelles presque separement les ont cachees quelques respirations Regarde ici la bouche au mot encore, combien de baisers t' a vole Et tous les autres dommages, pas efface sur le sable de la vie.
sofiagera © 11.08.2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info