The roads, empty
Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα για ελευθερία και ειρήνη Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου στεγνό το σώμα από έρωτα έρημη χώρα η ζωή μου Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα στην πολιτεία τη χαμένη και η αγάπη μες το στήθος μου σαν τραυματίας ανασαίνει Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο με παραισθητικές ενέσεις		The streets where you used to come are empty, the friends are not coming, either. The wind is blowing about scraps of paper about freedom and peace. But I, I am not free peace - my soul has none. My body is parched from love, my life is a desert wasteland. The streets where you used to come are empty, in the city, the lost city, and the love inside my breast is drawing breath like a wounded being. In the cold house, the television showing murders and executions, and I am beating a black drum with hallucinatory shots.
Geeske © 07.03.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info