The world that changes
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω; Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω; Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει		Big tree the sigh, big and its shadow spreads its roots into the soul and its branches to the body But as abird opens its wings on the air the tree becomes a feast nad and the day flaps How many times should I say it to you, how many to send it Should I whisper it or sing it to you? I shall whisper it, like the glance talks that hides into the silence all the world's blood. This world that changes how much does it resemble you,how much does it resemble you This world that changes scares me, scares me So, we seem lost into the round of death the cold of the definitive, the terror of the invisible But you will be lost forever, only if it's your choice like music chooses the words This world that changes how much does it resemble you,how much does it resemble you This world that changes scares me, scares me
Panos © 11.07.2005

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info