Tuo figlio, giglio di frescura (D. Solomòs)
Τόσ’ άστρα δεν εγνώρισεν ο τρίσβαθος αιθέρας,
ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο.
Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.
Ο γιος σου κρίνος με δροσιά φεγγαροστολισμένος.
Όλοι σαν ένας, ναι, χτυπούν, όμως εσύ σαν όλους.
Παράπονο χαμός καιρού σ’ ότι κανείς κι αν χάσει.
(Il numero dei nemici !)
Tante stelle non conosce l'etra sì profondo,
luce poca e lontana nella deserta immensa ombra.
Sempre aperti, sempre desti gli occhi dell’anima mia.
Tuo figlio, giglio di frescura, di rugiada lunare adorno.
Tutti come un solo, sì, colpiscono, ma tu, solo, come tutti.
Incresce il perder tempo, chiunque si perda, e sia.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010