Tuskat ihanasti sidotut
Στα παλιά στα πεταμένα και στη στάχτη απ’ τη φωτιά πέταξα τα περασμένα κι είπα δε με νοιάζει πια Βάσανα γλυκά δεμένα στης αγάπης την κλωστή μες της λησμονιάς τα τρένα νόμιζα είχαν ξεχαστεί μα στου ονείρου μου την πόρτα πρόβαλες χαράματα και τα κλάματα με πνίγουν, σαν τις μάνες που ανοίγουν των παιδιών τα γράμματα... Τα παλιά τα έχω θάψει κι έχτισα μια εκκλησιά το κεράκι σου έχει κάψει μα η καρδούλα μου χτυπά		Vanhoihin poisheitettyihin ja tuhkaan tulesta heitin menneet ja sanoin ettei mua haittaa enää Tuskat ihanat sidotut rakkauden lankaan unohduksen juniin luulin niiden unohtuneen mutta unelmani ovelle ehdit aamunkoitossa ja itkut mua kuristavat kuin äitejä jotka avaavat lasten kirjeitä... Vanhat olen haudannut ja rakensin kirkon kynttiläsi on palanut mutta sydämeni lyö
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 08.02.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info