L'ultimatum
Το τελεσίγραφο το βρήκα στο τραπέζι
έγραφες τέλος σ’ ένα άψυχο χαρτί.
Ήταν η ώρα που η ψυχή μου τρεμοπαίζει
και θέλει εσένα, από όλα να σωθεί.
Μια ψύχρα έπεσε κι απλώθηκε στο σπίτι,
γίναν τα μάτια μου σαν άδειος ουρανός.
Ο πόνος με έκλεισε σφιχτά μέσα στο δίχτυ,
αχ! αν υπάρχει ας με σώσει ο Θεός.
Δε σου κρατάω ούτε αγάπη, ούτε μίσος.
Έχω εμένα στη ζωή να κρατηθώ.
Κι αν μες στην σκέψη μου θα βρω δικό σου ίχνος,
τότε πεθαίνω μ’ έναν θάνατο αργό.
Το αποτύπωμά σου πάνω στο κορμί μου,
δείχνει πως πήρες μια απόφαση δειλή.
Κρίμα που μπήκες μια φορά μες την ζωή μου,
για να περάσουμε τα όμορφα μαζί.
L'ultimatum l'ho trovato sul tavolo
hai scritto fine in una lettera insulsa.
Era l'ora in cui la mia anima vacilla
e vuole te, per essere salvata da tutto.
Un gelo e' piombato e si e' sparso per la casa,
i miei occhi sono diventati come un cielo vuoto.
Il dolore mi ha rinchiusa stretta in una rete,
ah! mi salvi Iddio se esiste.
Non ti serbo ne' amore, ne' odio.
Ho me stessa da tenere in vita.
E se trovassi una traccia di te nel mio pensiero
allora muoio di una morte lenta.
La tua impronta sul mio corpo,
mostra che hai preso una decisione codarda.
Peccato che allora sia entrato nella mia vita,
per godere delle cose belle assieme.
roberto patritti, roberto patritti © 12.08.2005