Violet were the mountains
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά
μενεξεδένια τα φιλιά
μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου
κατάμαυρη είναι η μοναξιά.
Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε
μου σκίζει πάντα την καρδιά
το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός
το πέρασμά του είναι καημός.
Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά
ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.
Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου
σα νά ‘σουνα μικρό πουλί
με την αυγή γλυκοκελάηδησες
το δειλινό είχες χαθεί.
Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ
μετρώ τα κίτρινα κλαδιά
μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν
την άμετρη μετρώ ερημιά.
Violet were the mountains
violet the kisses
violet your eyes
deep black the loneliness
This train that uprooted you
endlessly tears at my heart
its whistle a sob
its departure sorrow
For you I was a passing stranger
for me you were water and fire
I held you in my arms
as if you were a small bird
with the dawn you sang sweetly
by dusk you were gone
And now I wander the forests
counting the yellow boughs
counting the dried leaves
counting the endless desert
Kate © 27.11.2010