Войникът
Απόψε πήρε άδεια
και με την τσέπη άδεια
τραβάει για την πόλη.
Ρίχνει ένα γεια σου στο φρουρό,
σαλτάρει σ’ ένα φορτηγό,
κι ο χάρος δε γλιτώνει.
Έλα στην παρέα μας, φαντάρε
κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε.
Ξέχνα στρατώνες και σκοπιές
κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.
Η πόλη σαν τη γόησσα
σαν την παλιά αρχόντισσα
ανάβει τα κολιέ της.
Μα σαν τον φέρνει στα στενά
τον κουβεντιάζει η μοναξιά,
τον παίρνει αγκαζέ της.
Οι δρόμοι τον κουράσανε,
παράπονα τον πιάσανε,
στο ταβερνάκι μπαίνει.
Κάποιον να βρει για ένα πιοτό,
να ’χουν τον ίδιο τον καημό,
μαζί να δουν πού βγαίνει.
Тази нощ взе си отпуска
и както си е с празни джобове,
за града потегля.
Подвиква чао на караула,
скача в един камион,
дори смъртта няма да му избяга.
Ела в компанията ни, войниче.
Седни, вземи си една чашка.
Забрави за казарми и наряди,
отпий от виното тръпчиво на сърцата ни.
Градът като магьосница,
като аристократка стара
запалва огърлиците си.
Но щом попадне в тесните му улички,
самотата с него завързва разговор,
за себе си го ангажира.
Измориха го пътищата,
налегна го горчилката,
влиза в една таверна.
Да пийне по нещо с някого,
мъката си да споделят,
да видят где ще му излезе краят.
feishtica © 27.11.2010