Kaikuvat vuoret
Αντιλαλούνε τα βουνά, σαν κλαίω εγώ τα δειλινά περνούν οι ώρες θλιβερές σ’ ένα παλιό ρολόι κι εγώ τους αναστεναγμούς τους παίζω κομπολόι Αντιλαλούνε τα βουνά, σαν κλαίω εγώ τα δειλινά Εμπάφιασ’ απ’ τα ντέρτια μου κι απ’ τα πολλά σεκλέτια μου κουράγιο είχα στη ζωή, μα τώρα που σε χάνω θα είναι προτιμότερο για μένα να πεθάνω Αντιλαλούνε τα βουνά, σαν κλαίω εγώ τα δειλινά Στενάζω απ’ τις λαβωματιές κι απ’ τις δικές σου μαχαιριές λαβωματιές με γέμισες και μ’ έφαγαν οι πόνοι και στη φωτιά που μ’ έριξες, τίποτα δε με σώνει		Kaikuvat vuoret, kun itken iltaisin kulkevat tunnit kurjat vanhassa kellossa ja minä huokauksia lasken kuin helmiä nauhassa Kaikuvat vuoret kun itken iltaisin Selvisin kurjuudesta ja monista kärsimyksistä rohkeutta oli elämässäni, mutta nyt kun sut kadotan olisi parempi mulle kun kuolisin Kaikuvat vuoret kun itken iltaisin Huokaan ilkeitä katseitasi ja veitsenpistojasi ilkein katsein mut peitit ja tuskat mut ottivat ja tulesta johon mut heitit mikään ei mua pelasta
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.11.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info