Ухае и не спира този одеколон
Έλα μωρό μου, δεν είναι κανείς Σώμα δικό μου και μιας μηχανής Έλα κοντά μου για να’ρθω κι εγώ κι είναι του δρόμου το ναι που θα πω Έλα μωρό μου, μην πας πουθενά στο σ’ αγαπώ μου θ’ανέβεις βουνά Έλα κοντά μου και τρέξε όσο θες το σ’ αγαπώ μου δεν έχει στροφές Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια κι έτσι τρελά με συγκινείς έρχεσαι φεύγεις πως τ’αποφεύγεις να γίνουμε όλοι συγγενείς Έλα μωρό μου κι ας είναι πρωί το παρελθόν μου το ξέρει η ζωή Έλα κοντά μου να φτιάξουμε εμείς στον πυρετό μας καφέ της στιγμής Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια Κι όταν στην πόρτα σ’οδηγώ δεν έχει αντίο στο αποκλείω απ’το παράλογο να βγω		Ела, мили, никой не е, тялото мое и на един мотор. Ела до мен, за да дойда и аз, не на друг, а на пътя да кажа „да”. Ела, мили, стой тук, от моето „обичам те” ще изкачиш планини. Ела до мен и газта натисни, в моето „обичам те” няма завои. Ухае и не спира този одеколон и толкова лудо ме вълнуваш. Идваш и си тръгваш, как ли ще избегнеш да станем всички роднини? Ела, мили, ако ще да е утро. Миналото ми го знае животът. Ела до мен и нека направим на нашия огън кафе от мига. Ухае и не спира този одеколон и когато водя те към вратата, „сбогом” не съществува и се изключва да ме напусне лудостта.
feishtica © 27.11.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info