Medea
Γυναίκα της αγάπης
ντυμένη τη φωτιά
με κάρβουνα στα μάτια
και στάχτες στην καρδιά
Άνοιξες το σκοτάδι
άναψες μαύρο φως
του μαχαιριού η λάμψη
ελπίδα κι οδηγός
Ποιος θα σε κρίνει
ποιος το μπορεί
κόρη του πάθους
άκρη να βρει
Οι τίτλοι αναφέρουν
κάτι μοναδικό
η Μήδεια αναστήθηκε
κι έκαμε φονικό
Πέταξε τη ντροπή της
μες το φωταγωγό
στα δεκαεννιά της χρόνια
Μήδεια η Γωγώ
Ποιος θα σε κρίνει
ποιος το μπορεί
κόρη του φόβου
άκρη να βρει
Muje del amor,
vestida de fuego,
con carbones en los ojos
y ceniza en el pecho,
abriste la oscuridad;
encendiste luz negra.
El brilllo del puñal,
guía y esperanza.
¿Juzgarte?
¿quién podría?
hija de la pasión,
y desentrañarte?
Los titulares refieren
algo singular:
Medea ha resucitado
y dado muerte.
Tiró su pudor
a un patio de ventilación
a sus diez y nueve años
Medea, la Cabaretera.
¿Quién podría
juzgarte,
hija del miedo,
y desentrañarte?
Avellinou © 27.11.2010