Ти не попита жива ли съм
Η βρύση του νιπτήρα στάζει αργά
μονότονο της μοναξιάς ρολόι
Η νύχτα τη σκιά της κυνηγά
και μένα το παράπονο με τρώει
Δε ρώτησες αν ζω ή αν πεθαίνω
ούτε κι αν σ’ αγαπώ και περιμένω
Δεν ήρθες μια φορά να δεις τι κάνω
λίγο να ζεσταθώ και ας πεθάνω
Οι φίλοι μας χαθήκανε κι αυτοί
σαν να `ταν μοναχά δικοί σου φίλοι.
Ζωή σακατεμένη και σκυφτή
και πάντα το παράπονο στα χείλη
Кранът на умивалника бавно капе,
отмерва монотонно самотата.
Нощта преследва неговата сянка,
а мене ме разяжда жал.
Ти не попита жива ли съм или умирам,
нито дали те обичам и те чакам.
Веднъж не дойде да видиш как съм,
да се постопля, пък после ако ще и да умра.
Приятелите ни и те изчезнаха,
сякаш били са приятели само твои.
Живот осакатен, прегърбен,
и винаги жалта ми е на устните.
feishtica © 02.12.2010