Quanto me falta
Γιατί δεν αντέχω να ξυπνάω μόνη να μιλάω μόνη να μην είσαι εδώ Γιατί δεν αντέχω να’χω παραισθήσεις και με αναμνήσεις να μελαγχολώ Γιατί δεν αντέχω τις μέρες που’ναι κρύες με φωτογραφίες να πίνουμε καφέ Γιατί δεν αντέχω να’χουμε λυγίσει κι όσα έχουμε ζήσει να είναι σαν ποτέ Φίλα με αγκάλιασέ με μην αργείς σώσε με απ’τα βάθη της σιωπής κράτα με είσαι ο λόγος για να ζω ακόμα σ’αγαπάω Γιατί δεν αντέχω γράμματα δικά σου που ’γραφε η καρδιά σου στη τσέπη να κρατώ Γιατί δεν αντέχω νύχτα να δακρύζω και να μου θυμίζω πόσο σ’ αγαπώ		Por que não aguento acordar só falo sou e não sou só Por que não aguento abdicar e com as memórias fico triste Por que não aguento os dias frios Com fotografias bebo café Porque nao aguento a dobrar e o que podemos viver é como sempre Beija-me com abraça-me Salva-me do fundo do silêncio Pode ser a palavra para viver Ainda te amo Por que não aguento coisas sem você quem escreve no seu coração guarda no bolso para guardar Por que não aguenhto noite a chorar e me lembro o quanto te amo
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 05.01.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info