Smile
{Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έρχονται.}
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια.Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.
Ξεφεύγουνε απ’ το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της.Τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
{Without ever knowing, she cried,
maybe because she had to cry
maybe because calamities are coming.}
Tonight, the evening is like a dream.
Tonight the valley is dipped in magic.
It's not raining any more and the rested girl
Lay down in the moist clover.
The lips parted like two cherries,
And as she breathes deeply,
Her breast rises and falls
Like an April rose in the wind.
Sunrays escape from a cloud
And hide themselves in her eyes.
A lemon tree sheds dewdrops on her
And they drop on her cheek like diamonds,
As if she had been crying,
Though she smiles gazing at the sun.
theRunawayDreamer23, VickyGaitantzi © 05.01.2011