Homens sozinhos
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
Existem homens que vivem sozinhos
como esquecidas espigas
o mundo gira em vazios campos
e esses na névoa da solidão
como esquecidas espigas
homens sozinhos
Existem homens que vivem sozinhos
como pedras nas águas
e o mundo em um mar estendido
E esses se curvam escondem-se sós
Pedras nos caminhos dos ventos
Homens sozinhos
Homens sozinhos como quebrados ramos
Como ermidas desertas,
Esquecidas
Homens sozinhos como ervas
quebradas
Como ermidas desertas,
Esquecidascomo
Você, como você...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 09.02.2011