Antes do fim
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω		O trem ia iluminado e vaporoso no vento Em baixo o mar, um navio, a lua muito distante te recordo que sempre você usava um vestido branco te segurava na mão e dizíamos e o que vivíamos nunca bastaria Na música que dizíamos a dois, a vozes baixas gravado no coração no banco do parque depois da traição Uma vez você me disse que eu não poderia sentir o mesmo em outras. antes do fim parece o silêncio como grande amor. E eu que sempre aqui e que vou a frente de ver o fim Cada noite que passa eu retorno, eu revejo a escuridão e me encho no ritmo que te queima ainda esse corpo que fica nos anos sem sombra Cada noite que passa como um filme e que já visto se projeta com o fundo e a platéia Cada noite que passa sempre aqui e do todo saio antes para que fiquemos sós para o fim não ver A escada de ferro que você me disse que ficaríamos pouco tempo A noite dividida fica a cair profunda com o ar a agarrar poeiras perdidas em vazias ruas Pensei que o chão em preto e branco e que você era peão Uma vez você me disse que eu não poderia sentir o mesmo em outras. antes do fim parece o silêncio como grande amor. E eu que sempre aqui e que vou a frente de ver o fim Cada noite que passa eu retorno, eu revejo a escuridão e me encho no ritmo que te queima ainda esse corpo que fica nos anos sem sombra Cada noite que passa como um filme e que já visto se projeta com o fundo e a platéia Cada noite que passa sempre aqui e do todo saio antes para que fiquemos sós para o fim não ver
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 22.02.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info